Spartathlon 2022 -- Wilma

Spartathlon 2022. 

Gefinisht in 36 uur en 7 minuten.

Het was weer een bijzondere race. We kregen 15min extra vanwege 1 km omleiding. Marathon lukte in 4.30 dus 30min speling. Ik kon de eerste dag de hitte veel beter aan dan vorig jaar. De termometer gaf 36 graden aan. Serieus warm dus en ook 3x een post waar t water op was. Ik baalde, maar hield me rustig en stiefelde gestaag door met hardlopen en wandelen afgewisseld. De post bij t kanaal van Korinthe schoot in beide voeten de kramp erin. Schrok me rot en stond op beide voeten heen en weer te springen. Ik zocht naar een tred die me toch voorwaarts liet gaan en vond m. 

Op naar de grote post bij 81km. Bak pasta wandelend naar binnen gewerkt en ik kreeg de smaak weer te maken. Het ging heus niet vlot, maar ik kon er van genieten. Bij het klaarmaken van de nacht (fluoriserend jasje, petzel petje in jasje zodat ik die de volgende dag weer heb) kan ik weer niet stilstaan door de kramp. Hup, snel maar weer door. Ik vind t heerlijk dat t donker wordt. Dan wordt t rustiger op de weg, minder afleiding, ook niet erg. De schoenwissel bij de Sangaspas zag ik wel tegenop vanwege die kramp, maar met hulp lukte t en ik ging ook daar gelijk weer door. 

Vroeg bij de afdaling traditiegetrouw de hand van een loper die mij herinnerde van een eerdere editie. 

Deze afdaling zou ik graag eens bij daglicht zien. Misschien heb ik er in t donker dan minder schrik van. De cutofftijd bij Nestani was 23 min toen ik daar weg ging. Ben echt nog niet eerder zo kort daar op de cutoff tijd geweest. Maar ik zei tegen mezelf: I give it a change”, bleef rustig, geen paniek, wel mezelf toegesproken om non stop naar de volgende drie posten te lopen. Hierbij had ik t bewijs dat als je je goed kunt focussen, je ver komt.

En ja hoor ik bleef a happy walk / runner tot aan de snelweg. Het werd warmer en met nog twee meiden hielden we de opgebouwde voorsprong van een half uur goed in de gaten..Dat klinkt als veel, maar je kunt t zo weer kwijt zijn. En daar was opeens Sjirk die me inhaalde maar waar ik goed bij kon aanhaken. Samen zijn we over de finish gekomen. Toen we nog 20km moesten ebde de spanning wel weg. Nu gaat t wel lukken. Het thuisfront bleek m nog wel te knijpen. Sorry hiervoor, maar wij hebben er echt een feestje van gemaakt in de laatste kms. Anne stond me bij post 73 weer op te wachten en bij de finish hadden we, doordat we zowat de laatsten waren, het rijk voor ons alleen. Ik heb nog stroopwafels lopen uitdelen aan vrijwilligers en genoten van de vele support. Ging niet eens naar de ehbo, de adrenaline hield me goed op de been, alleen een beetje misselijk.

De bus bracht ons naar een hotel buiten Athene. Prima hotel met heerlijk eten.

Het was weer zo bijzonder.

Zo kreeg ik een t shirt van het Zweedse team , een t shirt van Aykut uit Turkije en een buf en zelf hadden we dit jaar een gepersonaliseerd teamsshirt. We kregen er complimenten over en terecht. En al die bekenden maakt deze wedstrijd meer dan alleen maar de race zelf. Het voelde weer als een warm bad.

Die Glorreichen Sieben - Wilma

Spartathlon 2020 - NOT

Helaas geen directe plaatsing. Maar wel als 36e op de wachtlijst. Normaliter staan ongeveer 80 personen van de wachtlijst alsnog aan de start. Dus ik ging er vanuit dat ik er dit jaar weer bij zou zijn.

En toen kwam corona. Alle wedstrijden werden afgelast maar daarvoor in de plaats kwamen virtuele loopjes. Ik koos voor de GVRAT, 1.021km van Memphis naar Tennessee. Mjjn streven was om dit in een maand te doen en het lukte. In de ochtend stond ik om 05.45u buiten en was ik rond 08u terug met 21.1 km op de teller. In de avond, meestal voor t eten voegde ik er nog 10 aan toe. En in de weekenden liep ik niet alleen s morgens 21.1km maar ook in de middag.

Zo, missie 1 geslaagd.

Ik nam even “”rust”” door niet meer elke dag twee keer te lopen. Maar na twee weken had ik toch wel weer behoefte aan een uitdaging. Het werd het Pieterpad. 489km in twee weken. Hetzelfde concept en ook dat lukte. Zoiets blijkt mij erg te stimuleren, ontdekte ik.

Missie 2 geslaagd.

Inmiddels had ik vernomen dat de 7 daagse etappeloop van Leipzig naar Hamburg door zou gaan. Jippie, dan loop ik in 1 week 515km. Dan ben ik daarna wel klaar voor de Spartathlon.
Totdat ik het bericht ontving dat ze deze keer geen mensen toelaten van de wachtlijst vanwege corona.

Helaas, maar niet getreurd, nu ga ik eind september meedoen aan een 24 uursloop in Deventer. Ook daarvoor komen de kms goed van pas die ik vanaf morgen ga lopen. Zal jullie dagelijks op de hoogte houden.

Groet uit Leipzig waar ik met Peter  in 10 dagen naar toe ben gefietst.

Dag 1 van de Glorreichen 7, Leipzig - Eisleben

74.5km - 9uur en 18min.

Veel trail, maar ook heel verrassend dat er hier in het voormalig Oost-Duitsland een hele wijncultuur is. Hele stukken gewandeld omdat ik gewoon niet kan hardlopen over smalle bospaadjes. Erwin had de route gepijld.  Prima gedaan. Wel jammer dat we na afloop verdeeld worden over 4 hotels en elkaar daardoor niet zien. Eten gebeurt ergens in een lokaal restaurant waar je gerust twee uur voor uit moet trekken
Ook daar zit je niet echt op te wachten. Je wil gewoon lekker op je bed liggen. Maar de route had veel goed gemaakt. Morgen 79km.

Dag 2. Eisleben- Rubeland

79km.

Echt niet normaal vandaag. Wat een parcours. Dwars door bossen zonder duidelijke paden. Niet te doen. Alleen op de stukken langs de autoweg met asfalt voelde ik me als een vis in het water. Bij de finish waren de ervaringen verschillend "geweldig die bospaden",  "dit parcours is echt mijn parcours". Nou niet de mijne. Echt niet en al helemaal niet voor Erwin die de route moest markeren. Morgen nieuwe dag met nieuwe kansen.

24-uursloop Aalter 2020 - Wilma

Aalter – 22 feb 2020 – 18e 24 uursloop – 197,4 km 

Weer scheef lopend geëindigd, na twee dagen nog steeds enorm gevoelige voetzolen en spierpijn in mijn rechterzij, vastgesteld dat de appelmoesjes amper zoden aan de dijk zetten als je honger hebt en nog nooit zoveel pasta gegeten als deze keer. 

Bij de marathon hebben lopers  vaak de wens om deze afstand binnen de vier uur af te leggen. Bij 24 uurslopen geldt de 200+km grens. Ik was deze keer, volgens mij, goed genoeg getraind om dat te halen. En ondertussen hoopte ik op een eindstand van 212km zodat ik voor de komende drie jaar zonder loting mag deelnemen aan mijn jaarlijkse uitje, de Spartathlon. Maar beide doelen zijn niet behaald.

Ik had een plan, de eerste 6 uur, 10 km per uur en daarna wat afzakken . Maar dat afzakken ging wel erg snel. Ik kwam zowat niet vooruit. Werd zelfs duizelig, twee zouttabletjes hielpen wonderbaarlijk snel. Maar ondertussen was Steffie, met wie ik opliep, gaan wandelen en had ik enige moeite zelf de draad weer op te pakken. Gelukkig hervatte ik me en bleef de schade beperkt met een tussenstand van 110km na 12 uur lopen. Maarten en Jos, die afgelopen jaar ook deelnamen aan de Holland Ultratour, maakten er hun debuut en bleven ook maar door en door en door gaan (Oké, Maarten heeft uurtje in de camper gelegen). Samen met Katie en mij waren zij een van de weinige overgebleven lopers die uiteindelijk de 24 uur hebben volgemaakt.

Halverwege ging ik rekenen en bedacht ik dat elk half uur vier rondes van 944 meter voldoende zou zijn om mijn einddoel te bereiken. Als ik dan tijd over had, mocht ik van mezelf af en toe een stukje wandelen. Maar na een paar uur had ik door dat ik had misgeteld.

En eerlijk gezegd merkte ik ook dat vier rondjes achter elkaar hardlopen ook niet meer lukte. Ik wandelde wat vaker, niet lang, hooguit een halve minuut, maar wel af en aan. Totdat ik na 181 km doorkreeg dat er een andere loper nog geen minuut achter me zat en in dezelfde rond. Yeh, ik had weer een uitdaging. Had de spirit hem voor te blijven, wat zowel mij als de betreffende loper op gang hield. Hij trok halverwege een ander t shirt aan, dus toen had ik hem even niet in de gaten. Dat was wel grappig. Dacht ik dat ik 'm van me had afgeschud, bleek die toch nog op mijn hielen te zitten.

Ik ben trots omdat ik niet heb gelanterfant, omdat ik niet heb opgegeven ondanks wind en regen, omdat mijn vader aan het eind kwam kijken en er zichtbaar van genoot en natuurlijk trots op Erwin die me overdag heeft geholpen en Henriette die me op twee plekken continue aanmoedigde. Op naar nummer 19.

  

- Wilma

Spartathlon 2019 - nieuwe editie, nieuwe ervaring, nieuwe finish - Wilma

Ik had al eerder het plan gevat om semi verkleed deze race te lopen. Vorig jaar passeerde een loopster mij in een super woman pak. Zoiets wil ik ook volgend jaar, maar ja, dat herinnerde ik me pas weer een week voor vertrek en zo snel vond ik niets. Wel een roze jurkje met glitters.

Rond de 15km met Luc de Jaeger

de doorkomst van het marathonpunt na 4 uur en 27 minuten

rond de 50 km

Ook leuk, maar na 60 km voelden mijn benen loodzwaar en was ik al aardig door de hitte bevangen met temperaturen rond de 34 graden. Ook voelde het net alsof ik een gat in mijn maag had, ik at af en aan, reepjes, appelmoes, ontbijtkoek, maar bleef honger houden. Het jurkje verving ik door een t shirt dat ik voor alle zekerheid bij me had gestoken. Maar veel verschil maakte het niet.

Het werd voorlopig nog niet koeler, de cutofftijden werden behoorlijk krap. Bij de 70 km had ik nog maar 3 minuten over. En ze waren streng dit jaar. Jean Louis, een van de deelnemers van de HUT liep achter me, nam een korte break, kwam 27sec te laat bij de checkpoint en werd uit de race gehaald. Dat is ook de Spartathlon. 

Ik kachelde rustig voort, bleef op ’t randje van de toegestane tijd lopen, at de bakjes koude pasta met kaas waarmee Erwin voor me klaar stond bij de posten waar hij mocht komen, at het wandelend op en vervolgde weer mijn weg. Durfde het niet aan om energie ter verspillen door wat sneller door te lopen waardoor ik wat meer speling zou krijgen. Rekende erop dat ik daar beter mee kon wachten totdat de zon onder was. Dit was een goede beslissing, want rond de 90km nam de warmte af en kon ik steeds een beetje langer door blijven dribbelen, werden de wandelpauzes korter en had ik binnen een uur mijn voorsprong op de cutoffs uitgebouwd naar een half uur. Zo, dat gaf lucht. Puh! Had niet eerder zo uitgekeken naar de avond.

12 km voor de Sangaspas 

12 km voor de Sangaspas

de beklimming vd Sangaspas

Bij de Sangaspas besloot ik geen schoenenwissel te doen, want daarmee zou ik weer onnodig tijd verliezen. Foute keuze, want boven op de berg aangekomen, kreeg ik behoorlijke schrik, ik blokkeerde volledig. Met mijn hoka’s zonder enig profiel gleed ik na een paar stappen al onderuit. Ons jaarlijkse uitje naar de bergen was er deze zomer bij ingeschoten, dus geen berg gezien in deze voorbereiding. Mijn maag keerde om, werd terstond misselijk en mijn benen beefden, niet normaal. Onderweg in de klim naar boven had ik onze Italiaanse HUT deelnemer Roldano ingehaald die mij vervolgens voorbij kwam in de afdaling, mijn had vastpakte en me naar beneden loodste waar we 05.30 uur aan kwamen, een uur voor de cut off. Ongelooflijk, had ik nog een half uur goed gemaakt. Roldano was letterlijk mijn redder in nood. Laten we het houden op de juiste persoon op de juiste plaats op het juiste moment.

Eenmaal terug op ’t asfalt voelde ik me al snel weer beterder en stelde ik hem voor samen verder te lopen. Maar hij koos zijn eigen weg wat uiteindelijk helaas resulteerde in een dnf. Over 2,5 uur zou ’t weer licht worden en vast ook weer warm. Ik kreeg een goed ritme te pakken van zo’n 5 minuten hardlopen en een minuutje wandelen en nam een aantal lopers die ik onderweg passeerde mee op sleeptouw. Bijna allemaal liepen ze hier voor de eerste keer. Ze begrepen dat het slim was om het vlakke stuk tot aan de snelweg wat vlotter af te leggen, zodat we voor het laatste stuk nog wat tijd over zouden hebben. We waren een super team met elkaar. Geweldig dit! Het was ook een bont gezelschap aan nationaliteiten, uit Turkije, Finland, Roemenië, Spanje, België. Eenmaal bij de snelweg zagen we dat we maar liefst twee uur voorsprong hadden opgebouwd. Ik wil nog net niet zeggen ‘’Appeltje eitje’’, want we hadden nog ruim een marathon voor de boeg.

En ja hoor, daar kwam die, de zon, en niet zo’n beetje ook. De vaart ging eruit, totdat ik na 15 km ontdekte dat we onze voorsprong met ruim 50 minuten hadden verloren. We besloten toch maar weer even de pas erin te zetten, tot aan de steile weg omhoog. Vanaf daar zou het alleen maar naar beneden gaan en heb ik iedereen uit het oog verloren. Ik wist dat ik niets meer had te vrezen en besloot op mijn dooie gemak naar de finish te lopen. Had totaal geen motivatie om er nog een race van te maken, haakte hier en daar aan bij een loper die net als ik geen puf meer had en zo kwam ik op het laatste vlakke stuk naar Sparta aan. Nog 5,5 km te gaan en 43 minuten over om binnen de 35 uur te finishen. ‘’Het zou mooi zijn als je alsnog onder de 35 uur finisht’’, had Erwin me bij de laatste post gezegd waar hij als verzorger mocht komen.

Nog 10 km te gaan

En…. daar stond ook Anna weer, mij op te wachten met haar fiets, net als een aantal eerdere edities. Ze was helemaal door het dolle en begeleidde me tot aan de finish. Onderweg pikten we nog een Spanjaard op uit Madrid, maar het werd toch een finish iets na 35 uur en we moesten ook even wachten voor de ceremonie, omdat er op dat moment meerdere finishers tegelijk waren. Geen probleem, ik was binnen en blij. Heel blij, de sfeer, de mensen, ik voel me een gezegend mens.

Bussum Zuid - WC de Doorlopers

Vandaag, zondag 2 december 2018, was een historische dag. WC de Doorlopers beleefde haar debuut. 

Deze wandelclub heeft, onder de bezielende leiding van Rutger, een prachtige wandeling van 14 km gemaakt. De opkomst was geweldig! Met 8 wandelaars (Rutger, Frank, Margje, Janneke, Ineke, Djoie en de Freule) vertrokken we vanaf perron 8a met de trein naar Bussum Zuid. Rutger had een prachtige wandeling uitgezet door de bossen en heidelandschappen, rondom Bussum. Gelukkig was er onderweg ook een horecagelegenheid waar we heerlijk koffie en thee hebben gedronken. 

Het beloofde een natte dag te worden, maar daar hebben we nauwelijks iets van gemerkt. Het was heel gezellig en zeker voor herhaling vatbaar. Het leuke was ook dat er al 2 introducés mee waren (Ineke via Brigitte en Djoie via Rutger). 

Iedereen is welkom, ook al wandel je misschien maar één keertje mee. Het plan is om rond 15 januari weer op pad te gaan en dan gaan we de Trage Tocht van Rutger vanaf Ilpendam maken. 

- de Freule 

Spartathlon 2018 - Wilma

YES I made it again. 

Bij het Kanaal van Corinthe. Foto  Henri Thunissen

De vijfde finish op de Spartathlon in 33 uur en 51 min. Wat een belevenis weer. Dat het regende was nog tot daar aan toe. Ik heb geen moment de moed verloren en bleef me verbazen over de power in mijn lijf. 

Smiling in the rain. Foto  Henri Thunissen. 

Maar het venijn zat 'm echt in de staart. Toen we nog 19 km te gaan hadden, kregen we het zwaar te verduren met windvlagen waar ik niet tegenop kon. Op een gegeven moment ben ik zelfs weggeblazen naar de rechterkant van de weg. Van schrik heb ik toen wel even een traan gelaten, maar daar was een redder in nood. Een loper greep me vast en nam me zo'n 2 km mee op sleeptouw. Totdat we aansloten bij een andere loper, een Engelsman. Ik ben vervolgens bij hem aangehaakt en samen zijn we als een treintje en soms hadnd in hand richting de finish gegaan. 

Wat een ravage was er onderweg, omgevallen struiken, dakpannen van de daken, omgewaaide reclameborden. Toen we bijna in Sparta waren, liepen we beschut en maakten we er samen een prachtig slotstuk van. Mijn Engelse redder wilde zijn PR wel verbeteren. Dat hield in dat we in 45 minuten nog 5,5km moesten afleggen. Onderweg pikten we nog een Finse loopster op en liepen we voluit naar de finish. Zo vlot heb ik nog niet eerder naar Leonidas gelopen. 

Helaas is de trofee gebroken, dus zal ik volgend jaar weer terug moeten. Kijk er nu al naar uit.

- Wilma

================================

Berichten onderweg:

28sept 17.11u: Wilma heeft de eerste 1001,1 km in de pocket. Ze passeerde C/P 28 om17.08 uur. Super, super Wilma. Op naar de volgende 23,3 km voor C/P 35. Daar moet ze dan uiterlijk om 22uur Nl tijd gepasseerd zijn.

28sept 20.17u: En ja hoor Wilma heeft de helft erop zitten(123,3 km) Zojuist om 20.15 is ze C/P 35 gepasseerd . Ze had nog tijd tot 22.00 uur hiervoor dus die gaat blijkbaar nog als een speer. Sterkte Wilma in die donkere natte nacht op naar C/P 43 dan heb je er 148,3 gelopen.

28sept 22.12u: Jammer dat op C/P 43 de passagetijden van alle lopers niet doorgegeven worden alleen van de 3 snelste lopers. Pas op C/P 47 (de voet van de Sangapas) wordt Wilma weer zichtbaar. Dan heeft ze 159,5 km in de benen met uiterste passagetijd van 04u10. Ik weet niet of ik dan wakker ben maar wie weet heeft iemand van ons een wakker moment vannacht om even haar situatie te bekijken.

29sept 04:22u: Wilma is het checkpoint bij 171 km gepasseerd. De winnaar is al binnen! 

29sept 08.05u: Ze is C/P 60 gepasseerd. Wat super toch van haar. Benieuwd voor later haar verhaal te horen over de afgelopen nacht. Zet hem op Wilma.
Op de livestream kun je zien dat het echt verschrikkelijk weer is daar in Sparta. Hevige regen en wind.

29sept 12.53u: Wilma is  C/P 69 gepasseerd. Nu nog 20 zware kilometers te lopen naar de voeten van Leonidas. Go Wilma, go, je hebt er nog 5 uur voor maar voor die tijd ben jij natuurlijk al binnen.

29sept 15.51u: Ja ik zie Wilma staan op finishtijd van 15.51.27 . Ze is daarmee de 130e allround en een gedeelde 10 plaats van de vrouwen. Wilma beste Nederlandse/Nederlander (slechts twee van de tien Nederlandersgefinished). 
Topprestatie, diepe buiging. Van harte gefeliciteerd superkanjer. 

De IJmuiden Kust Trail - Frank

Op de dag dat Wilma voor de 5x de Spartatlon uitliep, een prestatie waar een gewone loper zich in zijn stoutste dromen nog geen voorstelling van kan maken, deed ik ook weer eens aan een loopje mee. De IJmuiden Kust Trail, in de noordhoek van het Nationaal Park Zuid Kennemerland. 

Ik had me door de marketing termen van de organisatie laten verleiden tot de middenafstand (mini-trail van 24km) maar in een vlaag van zelfinzicht dit de dag tevoren naar de Start-to-trail van 16km veranderd, was een goede zet gezien de vorm van de dag. 
Start en finish op de atletiekbaan van SV Suomi in Driehuis, waar ik Wilma nog wel eens op een 24 uur heb aangemoedigd. Goede organisatie, gezellige loop. 
Wel liepen ze allemaal meteen bij me weg, een vreemde ervaring. Hierdoor was het als mijn eigen weekend loopjes zelf in de duinen, alleen waren er bordjes en linten met route. Mooie route, zeer afwisselend, paar keer slootje springen, fijne slingerpaden, het laatste stuk was zelfs van bouillonanterige allure vond ik. Halverwege haalde ik 3 mensen in, en op de laatste paar km voegde de langere afstanden zich bij ons parcours. 
In de einduitslag was ik 102 van 122, die andere 18 heb ik nooit gezien. 

Kan het een ander jaar eenieder die van trail houdt aanraden, de zelfde organisatie (mudsweattrails) doet eind oktober trouwens ook een trail bij Schoorl (10, 17 en 35km).

- Frank

Dam tot Damloop 2018 - Evelyn

Een kletsnatte en frisse dag, maar toch een sfeervolle Dam tot Damloop.  Het was een spontane beslissing om mee te doen, toen Machteld deze week haar startnummer aanbood. Toen zag ik nog een zonnige zondag voor me. Dat werd het niet, maar het was er niet minder leuk om.

Het is een gigantisch evenement en superstrak georganiseerd. Op het busstation aan de IJzijde van Amsterdam Centraal stonden rijen met vrachtwagens klaar om onze kleding mee te nemen naar Zaandam. Tasje ingeleverd zonder in de rij te hoeven staan. Nog even getreuzeld in de stationshal omdat het buiten inmiddels was gaan regenen. De meeste lopers hadden zich gehuld in wegwerp-poncho’s of vuilniszakken. Sommige bevallig uitgesneden met mooie V-halzen.

In het startvak heb ik maar gezellig meegehuppeld en gezwaaid met de mensen die vanaf een podium de warming up verzorgden. Zo kreeg ik het nauwelijks koud. Precies om 11 uur klonk het startschot voor onze startgroep. Inmiddels was het écht gaan regenen. Gelukkig liepen we na een paar honderd meter al de IJtunnel in. Droog en warm. In de andere tunnelbuis waren festiviteiten ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan van de IJtunnel. Een tussendeur ging open, en een groepje bezoekers mocht ons van achter een balustrade bekijken. Ik voelde me een atrractie.

In Amsterdam Noord was het een feestje. Veel muziek, vlaggetjes, uitpuilende cafeetjes en her en der dappere toeschouwers onder paraplu’s of van top tot teen in regenpakken gehuld. Na de mooie straatjes van Noord is er even een wat saaier stuk, en dan loop je Zaandam alweer in waar de muziek zo mogelijk nog harder stond.

Ik liep heerlijk relaxed, steady tempo. Ik had bedacht dat ik 05:30 per km wilde lopen, met eventueel een versnelling aan het eind als ik daar zin in had. Dan zou ik ongeveer 1,5 uur nodig hebben voor de 16,1 km. En dat ging prima. Tot de 13 kilometer was mijn snelste kilometer 05:21 en de langzaamste 05:34. Daarna nog even wat harder (rond de 05:10) en zo kwam ik met een eindtijd van 01:27:10 lekker moe maar niet uitgeteld over de finish.

Bij mijn vorige DtD loop (in 2009) vond ik het erg druk: de hele 16 km had ik het gevoel dat ik voor de voeten gelopen werd, terwijl ik zelf weer andere lopers voor de voeten liep. Dat was nu helemaal niet zo. Misschien door de gunstige starttijd: voor mij liepen immers alleen maar snelle wedstrijdlopers. Daar had ik in elk geval geen last van 😊

Anderhalve kilometer voor het eind stond Noortje die onlangs naar Zaandam verhuisd is, en nu langs het parcours woont. Weggedoken in een paarse regenjas, waardoor ik haar eerst niet eens herkende hoewel ik wist dat ze er zou staan. Ze had zelfs een bloemetje voor me! Dat was de kers op de taart.

Zo liep ik met een bosje bloemen richting de finish. 

De laatste kilometer echt heel veel publiek. Superleuk. Na de finish kreeg ik het natuurlijk onmiddellijk koud. Mijn kleren waren volledig doorweekt. Gelukkig ging het ophalen van de tas ook weer supersnel. Echt, wat een organisatie. En die arme vrijwilligers stonden daar in de stromende regen zonder afdakje.

Gauw naar het station gejogd, door de shoppende menigtes op de Zaandamse winkelstraat heen. Zes minuten in de trein naar Sloterdijk, 12 minuten hardlopen naar huis, en daar wachtte de warme douche.

Ik ben weer helemaal enthousiast over deze loop. Volgend jaar weer.

- Evelyn

Verslag Mescherbergloop - Evelyn

Ik hou wel van tradities, en meedoen aan de Mescherbergloop zo net voor kerst, begint er na drie keer al echt één te worden. We vertrokken met z'n drieën (Margje, Magda en ik) vanuit een zonnig maar op plekken spiegelglad Amsterdam. Jet en Simone konden helaas toch niet mee, dus we waren met een bescheiden delegatie dit keer.

Tot vlak voor Eindhoven bleef de zon schijnen, maar toen werd het mistig en later gewoon zwaarbewolkt. Helaas geen blauwe luchten in Zuid-Limburg. Wel fris! Een paar graden boven nul.

We waren mooi op tijd in Eijsden. Vanaf het station is het tien minuten lopen naar de start van de loop. Ideaal. Startnummers opgehaald, even ingelopen op de voetbalvelden en toen was het zover. de 15,6 km, waar Margje en ik voor stonden ingeschreven, mocht van start. Magda, die de 10km deed, startte tien minuten later. Een gele motor met "Press" erop reed voor de snelle jongens uit, het leek de Tour de France wel.

Margje liep gelijk een wat hoger tempo, dus die was ik al snel uit het zicht verloren. Na een kilometer asfalt (waar je o.a. de A2 oversteekt), draait de route een glooiend weiland in en vanaf dat moment is het gewoon genieten. Zo afwisselend, op en neer, langs kleine paadjes, over hele diepe holle wegen, door een klein dorpje, en natuurlijk de steile trappen de Mescherberg op.

Het was dit jaar wel heel erg modderig. Meer dan vorige keren. Dus dat was oppassen geblazen en soms flink glibberen. Die fijne Limburgse klei bleef onder m'n schoenen plakken, als plaksneeuw, waardoor ik niet veel grip meer had. Maar het ging allemaal goed.

Heel relaxed in een lekker tempo doorgelopen. Bij de drinkposten even stilgestaan om een slokje ijskoud water te drinken, dan weer verder. Ik kreeg het lekker warm, maar niet té warm; soms voelde je ineens een windvlaag en was ik blij met m'n muts en handschoenen.

Zo'n twee kilometer voor het einde zag ik ineens een bekend silhouet voor me: Margje. We moesten nog een modderpaadje en een stukje over de weg, en dat hebben we lekker samen gelopen. Omdat we allebei dachten dat de ander er nog een eindsprintje uit wilde persen, gingen we het laatste stuk steeds harder zodat we de laatste 500m meer dan 12km per uur hebben gelopen en in volle vaart samen over de finish kwamen. Onze eindtijd was 1:37. Voor mij verreweg de langzaamste editie van de drie, maar ook de modderigste.

Magda was er al, die had zich goed staande gehouden in de modder en vond het ook een mooie loop. En toen was het tijd voor koffie met vlaai (voor mij) en Belgische biertjes voor Margje en Magda, want ja, dat is allemaal uitstekend geregeld daar in de feesttent!

De terugreis ging weer vlot (fijn toch zo'n trein die je in 1x van Maastricht naar Amsterdam brengt) en terug op Amsterdam Centraal voelde het een beetje surrealistisch dat we een paar uur daarvoor nog in de heuvels liepen.

Het was weer een heerlijke dag, ik wil volgend jaar wel weer!