Hollands Duintrail - Evelyn

De laatste paar jaar vind ik trailloopjes het allerleukste om te doen, vooral als er een beetje op- en neer in zit. Daarvoor reis je dan af naar de Ardennen, of Zuid-Limburg. Maar dichterbij huis zijn de duinen natuurlijk ook geweldig.

De Hollands Duintrail die dit jaar voor het eerst georganiseerd werd, begon op bij de allerlaatste strandtent van het strand van Noordwijk. Mooi plekje dus. Carin, Wilma en in reisden er samen naar toe (trein + bus + klein stukje lopen), net op tijd voor de start van de 30km die Wilma ging lopen. Carin en ik startten een uurtje later met onze 20km. Heel handig want zo finishten we allemaal ongeveer tegelijk. (Wilma was er natuurlijk als eerste, dat spreekt voor zich).

Start van de 30 km met Wilma in het geel

Het weer was perfect. Fris windje, blauwe lucht, schitterende wolkenformaties, en felle zon. Voor de start werden we toegesproken door de boswachter, de burgemeester van Noordwijk én de organisatie. Maar de start zelf ging lekker informeel, gewoon met z'n allen aftellen en rennen maar. Het eerste stuk was direct flink zwaar. Mul zand op het strand en na ongeveer een kilometer gingen we een nóg mullere strandopgang over. Maar daarna werd het makkelijker. Veel schelpenpaadjes, een enkel zandpad, en wat stukjes verhard fietspad (helaas). Het was prachtig. Mooie uitzichtpunten (wel even klimmen natuurlijk), stukken bos (lekker koel) en heerlijke duinpaadjes. De route was goed aangegeven met pijlen en linten, maar toch liep ik één keer bijna fout. Precies wat me tijdens de Bouillonante ook overkwam: op een breed, vlak pad, waar je dan lekker in cadans en een beetje in trance raakt en vergeet op de linten te letten. Gelukkig riep de loopster achter me "hé we moeten hier naar links!".

Na 10 km gingen we weer het strand op, met de zon recht voor ons en de wind achter. Ik liep wel lekker, maar de zon en het zweet deden pijn aan mijn ogen, dus ik keek toch uit naar het moment waarop we weer van het strand af mochten, hoewel de zee er superaantrekkelijk uitzag: diepblauw en met een prachtige branding. Ik wilde er wel gelijk inspringen, maar dat moest nog even wachten.

Na de drie kilometer op het strand volgde weer een prachtig stuk door de duinen, en een venijnig staartje. Dezelfde mulle strandopgang over waar we ook begonnen waren en daarna niet over het strand, maar over een pad onderlangs de duinrand waarin je tot over je enkels wegzakte. Pffff. De finishboog was in zicht, maar kwam maar heel langzaam dichterbij.

Uiteindelijk heb ik er officieel twee uur en elf-en-een-halve minuut over gedaan. Wilma was er al, en Carin volgde na een paar minuutjes. En nu kon ik dan wel lekker de zee inrennen. Wat was dat heerlijk! Zo wil ik elk loopje wel afsluiten.

Evelyn