zondag 29 oktober 2017

Duurloopje langs de Amstel naar Ouderkerk - Evelyn


De laatste zondag van de maand oktober, heerlijk een uurtje extra. Dat nodigt uit tot een wat langer duurloopje. Het was een onstuimige ochtend, met flink wat wind en zo af en toe een kort buitje afgewisseld met zon en prachtige donkere luchten. Echt zo'n dag voor Hollands polderlandschap. Dus ik nam de tram naar het Westeinde, en ben daarvandaan heerlijk langs de Amstel naar Ouderkerk gelopen.
Onderweg weer allerlei ontdekkingen gedaan, bijvoorbeeld dat er behalve de Wester- en de Oostergasfabriek ook een Zuidergasfabriek was in Amsterdam, waarvan de ingenieurswoning (een mooie oude villa) nu fungeert als café vlakbij de Amstel. Sowieso een erg leuk stukje oever, zo tussen de Omval en de brug van de A10. Lekker ruig, met veel groen waar schelpenpaadjes doorheen lopen die uitkomen bij verscholen woonboten.
En dan natuurlijk het mooie dijkje richting Ouderkerk, waar tussen alle verbouwde boerderijen toch nog een paar werkende boerenbedrijven liggen. Zo dichtbij de stad en toch zo'n andere wereld. Jaren geleden toen ik nog in Zuidoost woonde, klopte ik een keer aan bij zo'n boer om te melden dat een schaap in de wei op z'n rug lag. Het gezin zat te eten in de keuken, het erf rook naar kuilvoer.  Het was alsof ik bij mijn oom en tante op de Veluwe was, in plaats van in het zicht van de Bijlmer.

Maar vanochtend hoefde ik geen schapen te redden, ik liep gewoon rustig naar Ouderkerk en daar de Middelpolder in. Twee ooievaars stonden in het drassige land, en dat zag er prachtig uit. Zo af en toe verscheen er ineens een mooie regenboog, en de bijbehorende regendruppels, maar erg nat werd ik er niet van.
Uiteindelijk kwam ik uit bij de Kalfjeslaan. Vandaar via het Amsterdamse Bos naar de metro op de Amstelveenseweg gelopen. Toen had ik er bijna 19 km op zitten, dat was wel genoeg. De metro genomen naar De Vlugtlaan, en vandaar nog naar huis gelopen, nog een dikke 2 km erbij.
- Evelyn

zondag 15 oktober 2017

TCS Amsterdam Marathon 2017 - Vijf Doorlopers

Halve van Peter

Ik liep de Halve van A'dam onder Machteld's naam en heb haar in de uitslagen 'n aardige tijd bezorgd; 1.57.40 (4916-de plaats). Na 'n relatief korte voorbereiding van klein twee maanden en zes jaar na m'n eerste Marathon, schatte ik vooraf 'n eindtijd van tussen de 1.50-55 als realistisch in. 
Ik startte vooraan in 't tweede startvak, en ging voortvarend met de flow mee totdat m'n gevoel zei; dit ga je niet lang volhouden zo onder deze zomerse temperaturen! Ik temperde mijn ambities en nam me voor bij de drinkposten al wandelend energiedrank en 'n stuk banaan tot mij te nemen zodat ik de spreekwoordelijk man met de hamer zo laat mogelijk zou treffen in m'n race. Deze strategie stond natuurlijk (samen met 'n ingelaste plaspauze onderweg) een mooie eindtijd in de weg, maar zo goed mogelijk uitlopen werd 't devies gezien de toch zware loopomstandigheden voor mij dan althans. Maar ik bleek niet de enige te zijn die daar mee kampte zo bleek later toen ik de tijden en verslagen van Jeep en Gert-Jan vernam!  Uiteindelijk kon ik door m'n aanpak de diverse hellingen m.n. die onder de Wibautstraat omhoog naar de brug over de Amstel ('n kuitenbijter) en later in 't V'park nog goed aan zonder stil te vallen. 
Bij de drinkpost in 't V'park aangekomen bleek Magda helemaal op 't einde van de waterkraam te staan met watersponzen, dus ik weer terug om toch m'n laatste bekertje water voor de laatste twee km. te bemachtigen. De laatste helling na 't Hoofddorp plein ging ook boven verwachting, en pas op 't laatste rechte stuk in 't Olympisch Stadion bleek ik nog 'n 'Olympische Finish' in de benen te hebben! Dat ik de tweede helft last kreeg van brandende voeten/blaarvorming waardoor ik m'n linker heup pijnlijk overbelaste, was eigenlijk bijzaak; no pain, no gain! 
Al met al gemiddeld ongeveer 11 km./u. gelopen, dus ik ben achteraf heel tevreden over m'n geleverde prestatie al zeg ik 't zelf. 

Hele van Frank

Mijn 8e Amsterdam marathon was ook de zonnigste. Heerlijke sfeer in het stadion met een welkom van de speaker in alle talen die hij machtig was en een mooi eerbetoon voor Eberhard van der Laan. 
Ik liep meteen lekker en dacht ook, beetje inhouden Frank. Mentaal had ik de marathon in 3-en gedeeld, eerst inlopen tot de Amstel, dan werd het een forse duurloop langs de Amstel, en daarna marathon territorium. Omdat ik al 3 jaar geen hele had gedaan voelde ik meer dan het gebruikelijke ontzag, en ik had ook niet zoveel getraind als ik gewild had. 
Het inlopen ging lekker, gezellig in de stad. 
De duurloop langs de Amstel was ook mooi, boten met lekkere muziek en van die stoere waterdansers, zonnetje en lekker windje, heerlijk. Aan het eind van de duurloop begon ik te kraken en had ik een nieuw idee, ik loop van drankpost naar drankpost, telkens 5km, en dan mag ik het bij elke post er even goed van nemen en stukje wandelen, want een tijd zat er toch al niet meer in. 
Deze filosofie hield tot km29 stand, toen liepen we vlak langs mijn werkplek in Zuidoost en wandelde ik ineens een stukje. Dat bleef daarna het patroon tot de finish, om de kilometer een klein stukje wandelen. En wow, wat een aanmoedigingen krijg je in de achterhoede, dan is het toch ook heel leuk dat je naam op je shirt staat. Af en toe een high-five of boks als ik er behoefte aan had en zo droegen de ogen en de aanmoedigingen van het publiek me door het laatste deel. 
Geen eindsprint a la Abdi Nageeye, maar wel zeer tevreden over de finish in 4u44m. Strompelend de tribune op heb ik nog een poosje over de hele lengte in het stadion zitten kijken, rechts in de hoek kwam iedereen binnen rennen, links in de hoek werd triomfantelijk gefinisht en onder mij werd uitgeput uitgelopen en crashte menigeen in het gras, prachtig panorama. Blij dat ik meegedaan heb, blij dat het weer klaar is, blij dat ik vandaag (maandag) vrij ben. En voorlopig eerst maar een paar keer de halve doen!

Halve van Gert Jan

In mijn derde halve marathon dit jaar na Zandvoort (1.51) en Leiden (1.52) werd het vanmiddag in Amsterdam 1.58.22. Het ging lekker en ik ben er tevreden mee (en wat was ik blij dat ik de marathon had afgezegd, dat had ik niet gered). 
Wat mij vooral opviel was de enorme drukte op het parcours. Ik moest echt opletten de hele tijd, werd voortdurend omringd door andere lopers. Op enkele plekken in Oost was het parcours door de dranghekken zo smal, dat ieders tempo naar beneden ging. Ach ja, het is nu eenmaal de grootste halve marathon van Nederland (volgens de organisatie dan). 
Ik heb een prima dag gehad! Over snelle tijden heb ik geen illusies meer en dus ook geen zorgen:).

Halve van Jeep

Tsja, de Halve marathon vandaag: 2.02.15 uur..... Mijn slechtste tijd ooit. Altijd ruim onder de twee uur normaal. Naast de warmte heeft ook zeker het minder lange afstand trainen een rol gespeeld. Gelukkig hoorde ik ook van anderen dat ze minder snel hebben gelopen dan eerder, dus gedeelde smart is hele smart. Toch heb ik onderweg ook nog even aan Tobias en Wilma gedacht; hoe krijgen ze het voor elkaar, terwijl ik na 21 km al in de touwen lig. Magda heeft mij trouwens een spons overhandigd bij de laatste post, gaf me toch enigszins vleugels.

Ondersteuning van Magda

Alle hele en halve marathonlopers van harte gefeliciteerd met het lopen van deze superzware loop. Vanaf de drankpost in het Vondelpark konden we de hitte en de vermoeidheid zien op de gezichten zien en nog nooit moesten zoveel lopers ons wandelend voorbijgaan. Heel vaak hoorden we ook de ambulances en 2 keer werd iemand in onze buurt onwel.Duizenden bekertjes water en sponzen zijn er doorheen gegaan en die mochten we na afloop allemaal opruimen maar we waren met een grote gezellige groep en ik heb een superdag gehad. Na de bezemwagen en officiële sluitingstijd liepen nog steeds halve marathonlopers onbeveiligd richting het Stadion. De organisatie zou dat moeten verbieden want vanaf het Stadion komen heel veel fietsers van lopers en supporters aan en daar moesten die paar erg vermoeide lopers dan tegenin gaan lopen. Ik denk dat Tobias een heel snelle tijd gelopen. Verder hebben alle bekende doorlopers zich netjes bij mij gemeld en ik ben benieuwd naar hun ervaringen. Spoedig herstel en genieten maar

zondag 1 oktober 2017

Spartathlon 2017 - Wilma

Spartathlon 2017. Wat een feest! Alles klopt deze race, de gezelschappen waarmee ik op kom te lopen, mijn gewijzigde tactiek door bij elke 20 km een zakje met vier etenswaren te leggen zoals een gelletje, een knijpzakje met appelmoes, een reepje en een mini snelle jelle. Verder heb ik zo’n flexibele waterzakje bij me die ik steeds laat vullen waardoor ik geen plastic bekertjes verspil of tig flesjes water. 
rond het marathonpunt


Deze editie laat de zon zich weinig zien. Waar ik vorig jaar nog 30 graden had gelezen op een thermometer rond de 60 km, staat nu 24 graden. Dat voelt heel anders aan. Tom (die als verzorger vrouw Caroline en zoon Daan mee heeft) en ik komen samen op te lopen en vlak voor het marathonpunt sluit Arjan zich ook bij ons aan. Nog niet eerder heb ik dit eerste deel zo langzaam gelopen, 4.25u. Maar het voelt goed, is gezellig en we gaan gezellig samen door. 

Bij de 80km laten we ons de bakjes pasta die al klaar staan, welgevallen en daar vernemen we dat ik per ongeluk de tracker heb van Giel (die wederom verzorgd wordt door Anita en dochter Anouk) en hij dus de mijne. Om misverstanden bij het thuisfront te voorkomen, mag ik even met Daan zijn telefoon naar Peter bellen om dit door te geven. 

bij de 80 km
We hebben ruime speling, maar ik weet wat er nog komen gaat, dus jut ikTom een beetje op om al lopend zijn pasta op te eten en door te gaan. Deze voorsprong kan je beter gebruiken op een moment dat je er even doorheen zit. En zo dribbelen we verder voort. Het mooie stuk door olijf- en appelgaarden volgen. Ik herinner me nog van de vorige keer dat ik hier al regelmatig in de wandelmodus overging, maar nu gaat t lopen als vanzelf. Komt vast door die Deutschlandlauf, bedenk ik me. Zo’n etappeloop maakt je sterk en daar heb ik nu baat bij. 
Tijdens dit deel van de loop ga ik iets vlotter lopen, zeg ik Tom en Arjan gedag en vervolg ik mijn eigen weg. Gelukkig zie ik ook af en toe nog de camper van Sandra en Mark, de begeleiders van Erik langskomen, dus die zit ook nog in de race. Mooi zo. Op naar Oud Korinthe. 
Ook daar zoef ik snel doorheen, op weg naar de kinderen die rond de 100km klaar staan met schriftjes en pennen voor je handtekening. Hun jaarlijkse hoogtepunt en ook de mijne, dus ik laat heel wat hartjes en krabbeltjes achter. Ik blijf me steeds maar verbazen over hoe makkelijk het gaat. Als het donker wordt, krijg ik het gelijk ook koud, maar gelukkig heb ik mijn gele windjack bij me, dus weet ik te voorkomen dat ik al rillend verder moet. 
Op naar de Sangaspas. Vlak daarvoor begint het te regenen, maar gelukkig ligt mijn regenjas bij de Sangaspas evenals mijn trailschoenen van Merl, super merk! Ja, ook daar ga ik een nieuwe tacktiek uitproberen, een schoenenwissel, zodat ik deze keer de pas zonder hulp en trillende knieën overkom. En het werkt, ik ben niet een keer uitgegleden, kwam vast ook door de regen, de steentjes lagen nu niet los op het pad maar in de modder. En natuurlijk door de bergtraining afgelopen augustus in Zwitserland. Maar wat een weer zeg, wat een wind en hoosbuien, bar en boos. Wat ben ik blij met mijn regenjas. Met weemoed denk ik terug aan Steenbergen waar het vergelijkbaar weer was en ik ook zo’n baat had bij dit jasje. Ik check mijn tijd op de top en beneden aan de berg en zie dat ik in 30min naar boven was gelopen en 30min later aan de andere kant van de berg sta. Woh, nog niet eerder zo snel gedaan. 
Op naar de volgende grote post waar weer pasta klaar staat, koude pasta, dat wel, maar ik kan toch met gevulde maag weer verder. Liep ik van de voet van de berg naar deze post nog in een groepje lopers, nu vertrek ik only the lonely, nog steeds in de regen en het donker verder. Wat loop ik te genieten, hoe kan dat nou. Ben al bijna 24 uur op de been en nog steeds vind ik dit leuk. 

Al mijmerend word ik ingehaald door twee lopers waarvan de laatste een slechtziende blijkt te zijn. Jason. Ik haak aan en raak met ze aan de praat.  Jason heeft een scherpe koplamp op en schijnt daarmee op de reflecterende bandjes die zijn voorloper, Will, om zijn enkels heeft. Zo kan hij hem volgen. Duidelijk is dat Will sneller kan dan en dat Jason hem eigenlijk een beetje ophoudt. Dan vraagt Jason mij om ‘’a big favour’’’.  Of ik zijn voorloper wil worden, totdat het licht is. Dat zie ik wel zitten en zo loop ik een paar minuten later met twee bandjes om mijn enkels, gaat Will er vandoor.  Deze actie zorgt ervoor dat ik wel doorloop en niet in de verleiding kom tot enige vorm van lanterfanten, dat komt goed uit. Want dat gevaar zit er altijd wel in bij mij, hoe goed het ook gaat. We gaan samen als een trein, ik waarschuw Jason als er wat oneffenheden in de weg zijn en slalom om gaten heen die hier opeens opvallend veel in de weg zitten. Daar let je zelf niet zo op als je alleen loopt. Bij verzorgingsposten reik ik hem chips en cola aan, dat is het enige wat hij wil. Ik vul daar mijn flesje bij en hobbelen we weer verder. Langzaamaan wordt het licht en gaat bij Jason het licht uit. Hij krijgt moeite met aanhaken. Ik roep regelmatig: ‘’Come on Jason, you can do it, we are almost on the highway’’ en dan volgde die me weer op de voet. Maar, zo gezegd, zo gedaan, eenmaal langs de autoweg naar Sparta, die voorzien is van een brede witte lijn, doe ik de bandjes van mijn enkels, verzekert Jason me dat hij wel weer iemand anders vindt die hem verder gaat helpen en vervolg ik alleen mijn weg. 

Verrassend genoeg voel ik me nog steeds fit en lukt het me op dit stuk van de race waar ik alle andere keren bijna alleen maar heb gewandeld, door te lopen. Het is een glooiende weg waar we na 23 km linksaf omhoog moeten om vervolgens de laatste 20 km af te dalen naar de finish. Hier zie ik Anita en Anouk ook regelmatig, want hier haal ik Giel in. Onderweg krijg ik nog een Poolse loopster aan het hardlopen die steeds volschiet, omdat ze haar droom werkelijkheid ziet worden: de Spartathlon uitlopen. Ze pakt mijn hand en vraagt of ik erin wil knijpen, want ze kan het maar niet bevatten. We stimuleren elkaar door niet te gaan wandelen, wat gaaf is dit. 
Rond de 220 km
Vlak voordat de weg voor de laatste keer omhoog gaat, bij het 223km punt, staat Magda, de vrouw van Luc die voor me heeft uitgerekend dat als ik nu echt even serieus alles op alles zet, ik een PR kan lopen. Het is het proberen waard. Ik heb nog een kleine drie uur voor de laatste 23 km. Maar zodra ik bovenaan die weg ben en in volle vaart naar beneden vlieg, schiet mijn hartslag omhoog. Ik schrik ervan, o nee, dit gaat ‘m echt niet worden. Heb ik zo’n toffe race gelopen, ga ik me op het laatst over de kop lopen. Niet doen! Ik minder gelijk vaart, maar toch duurt het nog even voor mijn hartslag weer enigszins gekalmeerd is. Mijn horloge verstop ik onder mijn mouw en kijk er pas weer op als ik nog 10km te gaan heb. Ondanks dat ik niet voluit ben gegaan, heb ik de laatste 10 km in 1 uur en 10 min afgelegd. Dat betekent dat die PR er dus echt in zit. 
Nog 10km te gaan
Ik sjees langs de snackbar vlak voor Sparta waar ik vorig jaar nog een gratis flesje water kreeg, dender voorbij die garage waar ik bij mijn eerste finish nog onder de tuinslang ben gaan staan omdat ik toen volledig blokkeerde. Wat is dit een mooi moment, Sparta inlopen met nog voldoende energie en kracht. 
de laatste meters voor de finish met Anna ernaast op de fiets
En dan komt de kers op de taart: in 2014, tijdens mijn tweede finish, fietste ene Anna met me mee tijdens het laatste stuk naar de finish. In 2016 wederom en ook dit jaar wacht ze me weer op, ze heeft echt op mij staan wachten, liet ze me weten. Ze heeft een cadeautje voor me en ik voor haar. Wat een geweldig moment. Samen nemen we alle applaus en felicitaties van de supporters die nu volop aanwezig zijn, in ontvangst.  
felicitaties voor Wilma aan Giel v.v.

Vlak voor de finish zie ik Arjan, nee he dat betekent dat hij niet gefinisht was, maar wel super dat hij mij heeft zien finishen. Aangekomen bij ‘t standbeeld van Leonidas heb ik wel even een heel eng moment, terwijl dit moment door vele fotografen wordt vastgelegd, word ik plotseling enorm duizelig. O jee, als ik maar niet omval, maar na een paar fotoshoots die hooguit een halve minuut duurden, ga ik snel naar een stoel, geef ik Anna een tientje om een ijsje te halen voor haar en mij en laat ik me alles welgevallen door de allerliefste verzorgers van de organisatie die mijn schoenen uitdoen, mijn voeten in een voetbadje laten glijden en maar een heel klein blaartje hoefden door te prikken. 
De finish van de Spartahlon 2017 is een feit. Wat een feest!
Caroline van der Veldt neemt honours waar bij prijsuitreiking

Spartathlon 2017 - Tobias

Third straight Spartathlon finish in the bag. Happy about that although the race didn't really go as I had planned or hoped. The weather was a present from the gods, 22 C and cloudy instead of the usual 29 C and sun.

I reached the halfway point in Nemea (123 km) 46 minutes earlier than last year and I was really enjoying the race. The next stretch - getting into and crossing the Lyrkia valley before starting the climb to the Sangas pass (at 160 km) is my favorite part of the race. 

Running for hours in the dark while watching the yellow lights of the highway in the far distance is amazing. The night is cool and I switch off the headlamp to enjoy the night to the fullest. But around Malandreni village I somehow lose my mojo a bit. I start to take short walking breaks. Nemea to Mountain base takes 15 minutes longer than last year. While climbing the mountain I'm passed by several runners, which is repeated on the descent. I somehow manage to get the legs running again but between Nestani and Tegea I get into more trouble. I am overcome by extreme sleepiness. I have difficulty keeping my eyes open and a couple of times I sleepwalk across the road but manage to wake up before falling into the ditch. I drink coffee and warm soup at the CPs. Extra energy gel. I pour water over me, but nothing helps. The only thing that seems to work is to avoid walking so I try to keep running as much as I can. I consider to sleep for a while but decide against it. How will I feel when I wake up...? I decide not to take the risk. At Tegea (195 km) I have a little present for myself - a Red Bull. It kicks in and with the arrival of sunlight it somehow wakes me up. By this time I know that sub30 won't happen. I don't care about my finishing time anymore and I certainly don't care about Leonidas. But I can run somehow. I run for one reason only - 8 to 10 hours of walking just seem unbearable. I do the last marathon roughly 15 minutes slower than last year. I figure out I can still beat last years time and that gives me an extra push. I reach Leonidas after 30 hours and 40 minutes, 12 minutes faster than last year. A small pr is still a pr, but I will need to analyze what went wrong in the coming days. 

Following tradition we went to the athletics track behind the Leonias statue before the mayors lunch for the Spartan Mile (one 400 m race) the morning after. It felt a bit special being the defending champion, of course (and also true to tradition I was again the least tanned person at the starting line). The popularity is this event is clearly growing with Dutch, Danish, Finnish, and French runners joining. Happy to say I could defend my title with the quite respectable time 1.07 (that's 2:47 pace or 21,5 km/h). 

I'm of course very happy that both my teams did really well - the Swedish contingency had a record 6 finishers and the Dutch team 4 finishers. 

Amsterdam marathon next weekend and Bislett (24h) end November. Time to recharge those batteries...

Tobias